İnanmadı bana. Ellerimden silinmemiş kokusunu silmeye çalıştı. Ne kadar şehvet yaşanmışlıkları varsa bana yükledi. Açılmamış fermuarımda izler aradı.
En utanılacak yerimden asıldım sanki. Hiçbir urba kapatmadı beni. Birilerinin şifreleri karıştı gönül kasamın numaralarına. Ben bu hayatı ayıklayamaz oldum artık.
Bedenine dudaklarımla secde ettiğim de çıplaktı. Ayağa kalktı ve sebepsizce giyindi. Ben tapınağımı kaybettim. O bir secde edeninden daha oldu.
Başımdan aşağı yağan kar tanelerini ısıtıp kızgın çöl kumu gibi döktüler başıma. Islanmış topraklarım çoraklaştı birden. Dudaklarımdan döküldü tüm kâmus.
İçimdeki duyguların hangi mevsimsiz zamanın piçi olduğunu bilmeden alnımı secdeden kaldırdım. Ayaklarımın altından kaydı beni bu gezegene bağlayan toprak.
Tapınağımı kaybettim. Hükümlüdür. Bulan geri getirmesin.
Bekir Kale Ahıskalı
Eylül 2010
Kekeme Kaval-35
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder