Kapalı gül goncası gibiydi tebessümleri

Kapalı gül goncası gibiydi tebessümleri

Ben onu tanıdığımda on yılı kayıptı

Oysa ben kayıp ömrümü arıyordum

Gölgemize sığınan bedenlerimize baktım

Sürekli bir akşam hüznü vardı içimizde

Biliyordum karşılıksız sevdikçe ikimiz

Sonumuz kötü olacaktı ,

Ölümü uzatacaklardı

Sevgiliye sakladığımız yataklarımızın diğer yarısına

Kapalı gül goncası gibiydi tebessümleri

Dudakları karanfil gibi kokuyordu

Ve ağzı ağzımın içindeydi

Dudaklarından dudaklarıma nikotin serpmişti

Hala onun sarhoşuydum belki de

Yeni boy vermiş yonca gibiydi

Uzadıkça güzelleşiyordu bakışları

Ve yoncalar en uzun olduklarında kesiliyorlardı

Bu sebepten di ona kesilişim

Onsuzluktan ıslanan gözlerimi kurutmak için

Rüzgara çıkarıyordum kendimi

Nasıl ki bir ağacın yaprakları birbirine dokunur

Tenlerimiz birbirine öyle değiyordu

Hasırdan örülü yalnızlıktı ayrılık

Bir atmacayı büyütür gibi büyütüyorduk

Geceyi uğurlamaya gelen aydınlığa baktım

Sesinin duruluğundan utanıyordu

Islanma dediği

Sesinden ıslanıyordum

Nerede olursam olayım

Sesi hep beni bulsun istiyordum

Dünümü

Bugünü güzel kılan varlığıydı

Yaşadığımız hayattı

Ölümü yaşanmamıştık ki bilelim

Ben görmüyordum ya

Sanıyordum ki

Elleri…

Gözleri…

Dudakları…

Bir yerlerden bir şiire giriyorlar

Çocuktuk daha

Çokta zengindik

Büyüdükçe tükendi hayal sermayemiz

Olgunluk bedenlerimize bir ur gibi sessizce yerleşiyordu

İnsanlar uyurlarken ben onu dolaşmaya çıkardım

İstemediğimiz bir yaşama parmak bastırılmış

Gemsiz ve eğersiz bir ata bindirilmiştik

Düşe…bine…

Yatağa gire çıka büyütmüştü hayat bizi

Nasıl ki yapraklar öteki yüzünü bilmez

Bu yüzden sırtını dönemez rüzgara

İstemediğimiz yaşama sırtımızı dönememiştik bir türlü

Ama biz yürekten seviyorduk

Yürekten sevmeyeni isteyerek öpmezdik ki

Bu sebeple patladı gözlerimize sakladığımız sevgi

Ey hayat

Sevgilinin sesini emdirdiğin yeter

Bize dudaklarımızı göster artık

Bekir Kale Ahıskalı

2008

Sinhare 48