İki beden bir soluk

Sevgili Seher

Benim yüreğim başka yürekler gibi denize benzemez ki o yürekler zaman zaman kabarır kıyıdan alabildikleri ne varsa alır, dövebildikleri kadar kıyıyı döver ve sonra kendi kıyılarına çekilirler. Kendilerine kattıkları ne varsa da derinliklerine gömerler. Oysa benim yüreğim yanardağ gibidir. Onlarca, yüzlerce hatta binlerce yıl kendi içinde kaynar, kendi kendisini yakar içten içe ağlarlar. Ne zaman ki gözyaşlarını tutmayı beceremez ve kendini boğarlar işte o zaman insanlar onların varlıklarını fark eder ki bu fark ediş yine kendi başlarını yakmalarıyla başlar.

Sana olan sevdam böyle bir şeydi işte…

Seherim

Yıllar var ki içimde kaynadım durdum. Varlığının hayaliyle bağrımı, yüreğimi yaktım durdum. Yüzümden geçen tebessümlerin merkezinde hep senin yangının vardı. Kavruldum durdum keşke hep de öyle kalabilseydim. Sesin kulaklarıma, gözlerin gözlerime değdiği günden bu yana bir yanardağ gibi kendi başımı yakarcasına varlığımdan haberdar ettim ki sen ancak küllerin dışa yansıyınca bu yangını az da olsa anlayabildin aysa içimdeki yangınım hiç durulmadı.

Sevgili Seher

Sen bedensen ben gölgeyim. Sen gövde isen ben dalım. Kendimi seninle birlikte bir nefesten ibaret hissediyorum. Sen alınan soluksan ben verilen nefes gibiyim.

Seni arıyorsam bedenimin ruhunu aramasıdır bu. Seni özlüyorsam bedenimin canını özlemesidir bu.

Sana duyduğum muhabbet, saygı, sevgi ve aşkın binde birini başkasına duyabilseydim eğer kapında el pençe durmazdım. Anladım ki benim için yolun başı da sensin sonu da... Sen ebedi hayalim, ezeli rüyamsın.

Bekir Kale Ahıskalı

Lebibe’ye Mektuplar 217

İki beden bir soluk